Κενό Αδιαχώρητο(ν)

Κωνσταντίνα Κυριαζή

Το Σπάσιμο

I

Τόσες ρυτίδες

για δεν ανοίγουν

να σπάσω

να μπει αέρας φρέσκος

να με σκορπίσει σε μυριάδες τίποτα

έτσι κι αλλιώς κανείς δεν προλαβαίνει

να φύγει ολόκληρος

II

Τρυπώνει η μεγάλη άρκτος στα σπίτια

κι έχει ο άνθρωπος κουβέντα με τον βοριά

αν είναι

να φύγουμε τώρα

που πάγωσαν τ’ αστέρια

και μπορούμε να τα σπάσουμε

να γίνει η νύχτα σκοτάδι

μήπως φανεί

άλλος ουρανός

III

Τους χρόνους που περνάνε

έχω φύγει

για εκείνους που έρχονται

έχω σπάσει

ακίνητες σταγόνες στον Παρθενώνα

λάθη

ένα

κι άλλο ένα φυτεμένο

για ν’ ανθίσει μες στην άνοιξη κι αυτό

κρύο το σπίτι πάλι

πάγωσαν τ’ αστέρια στο τζάμι

είναι τα κομμάτια μου

επιτέλους

έχω σπάσει